Ze schrok van de cijfers. Overschrijvingen naar rekeningen die ze niet herkende, saldi die ze niet kon doorgronden. Daniel had altijd beweerd dat ze bescheiden leefden, net genoeg om comfortabel te blijven. Maar deze papieren vertelden een ander verhaal – een spoor van geheimzinnigheid dat jaren terugging. Maggie hapte naar adem. Had hij haar bedrogen?
S Nachts weigerde ze te slapen. Daniel’s laatste woorden cirkelden eindeloos rond: “Het spijt me. Je zult wel zien.” De fragmenten vermengden zich met het geritsel van papier, het gewicht van de sleutel, de beelden van figuren die ze niet kon verklaren. Haar rouw droeg nu een randje van achterdocht waarvan ze wenste dat ze het kon negeren.