Evan wachtte in de verduisterde gang en duwde net genoeg tegen de achterdeur om de klink te laten rammelen. Het metalen gerinkel klonk door het stille huis. Hij grijnsde in zichzelf en stelde zich Lara’s geschrokken sprong voor en het onvermijdelijke gelach daarna. Het was onschuldig bedoeld – gewoon een domme schrik.
Een scherpe zucht beantwoordde hem, gevolgd door een snelle, zware plof die helemaal niet klonk als een speelse schok. Zijn glimlach verdween. Hij stapte de woonkamer binnen en verwachtte dat ze achter de bank of deur vandaan zou komen. In plaats daarvan zat de kamer doodstil. De lamp gloeide. Haar halfvolle mok thee wachtte. Maar Lara was weg.
“Lara?” riep hij, zijn stem verstrakkend. De voordeur was op slot. De achterdeur bleef op slot. Niets zag er verstoord uit, behalve haar telefoon op het aanrecht, waarvan het scherm oplichtte met het noodnummer dat ze probeerde te bellen. Zijn maag zakte ineen bij het zien. Wat ze ook had gehoord, ze had niet gedacht dat het een grap was. Ze was in paniek geraakt en gevlucht.