De slaapkamer bleef opgeruimd, de kast ongestoord, het gesprek van de ochtend weerklonk vaag in de leegte. Het voelde onmogelijk om de kalmte van deze kamers te verzoenen met de paniek die haar de deur had uitgestuurd. Een beklemmend gevoel kroop door zijn borstkas. Als haar iets dwars zat, had hij dat moeten zien.
Ze waren getrouwd. Ze deelden een leven. Toch had vanavond een afstand onthuld waarvan hij zich niet had gerealiseerd dat die bestond – een kloof die groot genoeg was voor haar om zonder een woord te zeggen door te lopen, alleen onbeantwoorde vragen achterlatend. Evan ging eindelijk zitten en dwong zichzelf door de opkomende paniek heen te ademen.