De gedachte bood een sprankje troost, maar verdween weer – het huis was veel te lang stil gebleven om dat te kunnen begrijpen. Hij liep weer door de keuken en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze gewoon was weggegaan om haar hoofd leeg te maken. Maar haar telefoon lag nog op het aanrecht, haar auto stond nog op de oprit en de schemering was al overgegaan in de nacht.
Zelfs voor een grap zou ze niet zomaar verdwijnen. Hij sloeg haar agenda op het bureau open. Alles voor donderdag zag er normaal uit: e-mails, twee vergaderingen, een herinnering om haar moeder te bellen. De planning voor morgen was ook gemarkeerd: lunch al besteld in de kantine van het kantoor, een vergadering met haar team. Niets wees op een onderbreking of een plotselinge vrije dag.