Toen, op de beelden, stapte Evan de veranda op en riep haar naam. Lara reageerde onmiddellijk. Ze dook achter de heg, verstopte zich voor hem, bevroren en trillend tot hij weer naar binnen ging. Pas toen de deur dicht was, stond ze op, wierp een blik achterom naar het huis en sprintte de straat in alsof ze het niet kon riskeren om over haar schouder te kijken.
De agenten wisselden een blik. Een van hen keek aandachtig naar Evan. “Hebben jullie ruzie gehad vannacht?” vroeg hij. “Is er iets gebeurd waardoor ze zo door het lint ging?” Evan schudde stomverbaasd zijn hoofd. “Nee. Niets. Ik weet niet waarom ze zou wegrennen.” De agent drong niet aan, maar zijn uitdrukking bleef bedenkelijk. “Ze was erg in paniek,” zei hij.