Nadat ze waren vertrokken, kon Evan niet slapen. Telkens als hij zijn ogen sloot, zag hij de beelden: Lara zat gehurkt naast het huis, verstopte zich voor hem, wachtte tot hij weer naar binnen stapte voordat ze blootsvoets de straat in rende. Het beeld speelde zich steeds opnieuw af tot het vervaagde van angst.
Dawn was net de ramen aan het zemen toen zijn telefoon eindelijk ging. De stem van de agent was kalm, afgemeten. Ze hadden geen aanwijzingen gevonden via de telefoon. Geen contacten die ze had aangesproken. Geen duidelijke reden waarom ze was gevlucht.