Hij miste de manier waarop Lara reageerde op zijn gekkere momenten – ze rolde met haar ogen, deed alsof ze geïrriteerd was, gaf hem een speels duwtje als hij te ver ging. De laatste tijd leek ze alleen maar moe en glimlachte ze zachtjes, maar dat verdween snel. Het werk had haar uitgeput, dat zei ze tenminste.
Hun avonden waren rustiger geworden, niet gespannen, gewoon gedempt, alsof ze niet helemaal synchroon leefden. Hij nam aan dat het normaal was, een fase waar elk stel wel eens doorheen ging. Dus hij dacht dat een onschuldig schrikmomentje de stemming zou kunnen verbeteren, misschien een vonkje van hun gebruikelijke ritme zou kunnen terugbrengen.