Evan liep snel door het huis, riep Lara’s naam alsof ze misschien zou antwoorden vanuit een hoek die hij niet had gecontroleerd. In de woonkamer stond alleen haar koele mok. De slaapkamer was ongestoord, de lakens nog gekreukt van die ochtend. De stilte voelde verkeerd – te plotseling, te compleet om logisch te zijn.
Hij stapte naar de voordeur en verwachtte half dat die in paniek wijd open zou staan. In plaats daarvan was hij dichtgetrokken, op de manier waarop ze hem altijd vastzette. Even stelde hij zich voor hoe ze met trillende handen naar buiten strompelde en de deur achter zich dichttrok uit instinct in plaats van met kalme bedoelingen. Haar schoenen ontbraken op het rek. Dat detail drong tot hem door.