Miriams adem stokte. De naam was onbekend, vreemd in het verhaal van haar familie. Ze fluisterde hem hardop en het geluid leek tegen de muren te dreunen en de stilte te verstoren. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit in hun huis had horen uitspreken, niet één keer. Toch stond het hier, gekrabbeld met de finaliteit van iets dat er altijd al was geweest, wachtend.
Haar vingers zweefden boven het touw, maar ze trok zich terug. In plaats daarvan drukte ze haar hand tegen het koele leer van de hutkoffer. Het voelde stevig aan, bijna levend met de resten van jaren. Ze wist, met een zekerheid die haar deed huiveren, dat de antwoorden die haar vader had achtergehouden, de reden voor zijn afstand, de stilte die haar kindertijd had gevormd, hier in opgesloten zaten.