Toen ze de brief in haar schoot liet zakken, hadden haar tranen de inkt al vervaagd. Het was geen genegenheid op de manier waar ze altijd naar had verlangd, niet de omhelzing die ze zich als kind had voorgesteld, niet de warmte waar ze aan zijn bed om had gebeden. Maar het was iets, een gebroken poging tot zorg, een laatste gebaar van een man die zich nooit van zijn verleden kon losmaken.
Voor het eerst in haar leven voelde Miriam de vorm van een antwoord in haar borstkas. Het heelde de wonden niet, maar het verklaarde ze wel. En op zijn eigen vreemde manier was dat het dichtst bij liefde dat haar vader ooit was gekomen.