Miriam vouwde de brief zorgvuldig op en stopte hem terug in de envelop. Haar handen bleven op het papier liggen alsof ze het niet wilde loslaten. Om haar heen leek de zolder minder onheilspellend dan hij ooit was geweest, minder een afgesloten gewelf van schaduwen en meer een stille kamer gevuld met waarheden die te zwaar voor hem waren om hardop te dragen.
Ze zat daar lange tijd, het dagboek en de brief rustten in haar schoot, haar tranen droogden op tot zout op haar wangen. Er zou geen verontschuldiging komen, geen warme omhelzing, geen jaren die aan haar werden teruggegeven. Maar er was een verklaring, en in de ruwe onvolmaaktheid ervan, een vreemd soort afsluiting.