Eindelijk stond ze op, de envelop tegen haar borst gedrukt. De vloerplanken kreunden onder haar stappen toen ze haar weg terug naar de deur baande. De lucht van de zolder klampte zich vast aan haar kleren, stof, ouderdom en geheimen eindelijk bevrijd.
Ze pauzeerde bij de drempel, wierp nog een blik op de hutkoffer in de hoek en fluisterde in de stilte: “Ik begrijp het.” Toen stapte ze naar buiten, trok de deur achter zich dicht en liet de zolder en haar vaders zwijgen eindelijk tot het verleden behoren.