Haar vingers drukten zachtjes tegen zijn pols, op zoek naar een teken van leven in de stilte. Het trillen van haar handen was een weerspiegeling van de bezorgdheid en urgentie die ze voelde. Sophia’s gezicht was een mengeling van bezorgdheid en vastberadenheid terwijl ze Joe’s toestand beoordeelde.
Het vervagende zonlicht baadde haar in een zachte, gouden gloed, die een bijna surrealistische kwaliteit aan het moment toevoegde. Haar hart ging tekeer terwijl ze zich aandachtig op Joe concentreerde, in de hoop een polsslag te vinden die zou bevestigen dat hij nog leefde. De stilte van het tafereel stond in schril contrast met de levendige, drukke straat van eerder, en onderstreepte de ernst van Joe’s situatie en de kritieke aard van Sophia’s interventie.