Terwijl ze met de centralist sprak, hield ze Joe in de gaten, haar hart deed pijn voor de man in zijn tijd van nood. Nadat het gesprek was beëindigd, concentreerde ze zich op het zo comfortabel mogelijk houden van Joe terwijl hij wachtte op de hulpdiensten.
Ze trok haar jas uit en legde die voorzichtig over hem heen, als een geïmproviseerde deken om hem te beschermen tegen de dalende temperatuur. De jas, hoewel bescheiden in zijn warmte, was een klein gebaar van zorg tegenover zijn lijden. Sophia leunde dichterbij en sprak zachtjes tegen Joe alsof haar woorden de kloof konden overbruggen tussen zijn verdriet en de troost die hij nodig had.