“Hou vol,” mompelde ze zachtjes. “Er is hulp onderweg. Je bent niet alleen.” Haar kalmerende toon was bedoeld om geruststelling en een schijn van troost te bieden, zelfs als Joe niet reageerde. Terwijl Sophia troost bood, begonnen een paar voorbijgangers het tafereel op te merken.
Aangetrokken door de ernst van de situatie en Sophia’s duidelijke bezorgdheid, stopten ze om hun hulp aan te bieden. De aanvankelijke golf van onverschilligheid leek te zijn omgeslagen en de sfeer werd meer coöperatief. Sommige mensen pakten hun telefoon om extra telefoontjes te plegen, om anderen te waarschuwen of om meer steun te verzamelen.