Een paar mensen haalden water, hoewel het duidelijk was dat Joe niet in staat was om te drinken, en anderen boden aan om een plek in de buurt te zoeken waar hij kon zitten zodra hij in staat was om te bewegen. De scène begon te veranderen van een passieve observatie naar actieve betrokkenheid. De groeiende menigte, nu verenigd door een gedeeld gevoel van urgentie, schaarde zich achter Sophia’s leiding.
De collectieve inspanningen vormden een schril contrast met de eerdere onverschilligheid, toen de reactie van de gemeenschap verschoof van afstandelijke nieuwsgierigheid naar tastbare daden van hulp. Sophia’s aanwezigheid had een rimpeleffect teweeggebracht, waardoor anderen werden gestimuleerd om bij te dragen aan de inspanning om Joe’s kritieke toestand aan te pakken terwijl ze wachtten op de komst van de hulpdiensten.