Sophia stond aan de kant, haar hart bonkte in haar borst terwijl ze naar het werk van de verpleegkundigen keek. Haar handen trilden lichtjes en ze vocht om haar emoties onder controle te houden. Ze werd overspoeld door een golf van opluchting toen ze zag hoe Joe’s vitale functies werden gecontroleerd en de glucose werd toegediend.
Maar onder de opluchting zat een knagend schuldgevoel. Ze wenste dat ze eerder was gekomen en vroeg zich af of ze meer had kunnen doen om te voorkomen dat de situatie tot dit punt zou escaleren. De momenten dat ze met Joe had gewacht voelden eindeloos aan en ze kon het niet helpen om ze in haar hoofd af te spelen en een andere uitkomst te wensen.