Zonder aarzelen pakte ze Sophia’s hand, haar greep stevig en oprecht. “Dank je wel dat je er bent,” zei Emily, haar stem trillend van emotie. “We weten niet wat er gebeurd zou kunnen zijn als jij niet tussenbeide was gekomen.” Sophia voelde de oprechtheid in Emily’s woorden, het gewicht van hun betekenis drukte zwaar op haar.
Ze knikte, niet in staat om de juiste woorden te vinden om haar gevoelens volledig uit te drukken. De dankbaarheid in Emily’s ogen was een balsem voor het schuldgevoel dat ze voelde, een herinnering aan de impact die de tussenkomst van één persoon op een kritiek moment kon hebben. Terwijl de ambulancebroeders Joe naar de wachtende ambulance brachten, keek Sophia toe, terwijl ze een complexe combinatie van opluchting, verdriet en een diep gevoel van voldoening voelde.