Aan de overkant van het gangpad zat een vrouw verdiept in haar telefoon. Oortjes in, nagels tikkend tegen het scherm. Ze keek niet op, deinsde niet terug. Merkte het niet. De jongen schopte weer – twee keer snel achter elkaar. Daniel draaide zich weer om. Misschien zou het vanzelf ophouden.
Misschien was het gewoon onrust. De trein was de buitenwijken van Boston nog niet eens uit. Hij wilde niet overreageren. Nog niet. Hij staarde naar de rugleuning van de stoel voor hem en probeerde zich te heroriënteren. Maar zijn spieren waren al gespannen. Elke vezel van kalmte die hij had gecultiveerd was nu alert, zich schrap zettend voor de volgende klap. Die kwam. Natuurlijk kwam hij.