Hij verwijderde één oordopje en draaide zich half om in zijn stoel. “Hallo, vriend,” zei hij, zijn stem afgemeten en licht. “Kun je misschien proberen niet tegen de stoel te schoppen? Het maakt het alleen een beetje moeilijk om te ontspannen, dat is alles.” De jongen knipperde met zijn ogen. Geen reactie. Alleen een vage blik van vermaak, alsof hij werd aangesproken door een stripfiguur.
Daniel glimlachte nauwelijks en draaide zich weer om. Ongeveer dertig seconden lang was alles stil. Toen nog een schop. Harder. En nog een. Hij sloot zijn ogen en mompelde onder zijn adem. “Natuurlijk.” Daniel probeerde het los te laten. Dat deed hij echt.