De benen van de jongen zwaaiden weer, methodisch. Niet wild. Net genoeg om Daniels stoel om de paar seconden te laten trillen. De jongen staarde naar het dienblad voor hem alsof het een videospelconsole was, verloren in een eigen ritme.
Aan de andere kant van het gangpad had de moeder het nog steeds niet gemerkt. Of erger nog, het was haar opgevallen en ze had ervoor gekozen het te negeren. Ze scrolde door iets op haar telefoon, haar duim ging omhoog, haar gezichtsuitdrukking volkomen neutraal. Haar oordopjes glinsterden vaag in het bovenlicht.