Het was het perfecte moment om achterover te leunen, uit te ademen en van de rit te genieten. In plaats daarvan zat Daniel daar stokstijf te wachten op de volgende klap. Hij hoefde niet lang te wachten. Schop. Schop. Plof. Deze rammelde met zijn koffiekopje op het dienblad. Hij ging met zijn hand over zijn gezicht.
Het ergste was hoe passief het allemaal voelde. Hij was geen confronterend persoon. Dat was hij nooit geweest. Daniel geloofde in beleefdheid. Grenzen. Dingen uitpraten. Maar nu zat hij gevangen in een situatie waarin zijn comfort volledig afhing van het gedrag van een klein kind en het bewustzijn van een vrouw die geen interesse had om een realiteit met hem te delen.