En dan was er nog thuis, als hij het nog zo kon noemen. De plek waar hij na elke zakenreis terugkeerde, vermoeider dan ervoor. Zijn appartement was stil, brandschoon en vol met dingen die hij nooit gebruikte. De smart-tv, de ongeopende bordspellen, de whisky die hij op de bovenste plank bewaarde “voor gasten” die al meer dan een jaar niet waren geweest.
Hij had vrienden, technisch gezien. Collega’s met wie hij lunchte. Contacten in andere steden die hij sms’te tijdens conferenties. Maar ze waren allemaal verstrikt in hun eigen stress, hun eigen drukte. Niemand had meer tijd om echt in te checken. Iedereen was moe. Iedereen probeerde vol te houden.