Daniel was gewoon een andere uitgeputte man, die probeerde zich niet in het openbaar te ontrafelen. En nu werd hij herhaaldelijk geschopt door het kind van een vreemde in een trein waar hij extra voor had betaald, omdat hij dacht – naïef – dat hij een beetje rust verdiende. Nog een schop. Deze landde als een interpunctie aan het einde van zijn gedachten.
Hij draaide zich weer om, scherper dit keer, en keek achterom over de stoel. De jongen was nog steeds bezig. Tik, tik, tik. Maar het was de moeder die zijn aandacht trok. Ze deed niet eens alsof ze toezicht hield. Eén oortelefoon was nu uit en bungelde lui aan haar oor.