Haar telefoon lag op haar schoot. Ze nipte aan haar drankje en staarde uit het raam aan de overkant, alsof ze op een privé-meditatieretraite was. Daniel staarde naar haar, wachtend op een flikkering van herkenning. Op een blik. Op een teken dat ze hem zou erkennen. Niets.
Hij knipperde met zijn ogen. Iets donkers en zwaars drukte achter zijn ribben. Het ging niet meer alleen om vrede, het ging om onzichtbaar zijn. Over genegeerd worden. Opnieuw. Hij slikte en draaide zich om. Hij ademde oppervlakkig. Hij ging met zijn hand over zijn kaak. Hoe vaak had hij dingen laten schieten in de naam van beleefdheid?