Hoeveel momenten had hij rustig opgenomen, gewoon om de vrede te bewaren? Hij dacht aan zijn baan. Zijn appartement. Zijn leven. En toen dacht hij aan deze trein. Deze jongen. Deze vrouw. Zijn vingers sloten zich om de rand van zijn dienblad, zijn knokkels werden wit. Genoeg.
Daniel draaide zich deze keer volledig om. Niet alleen een blik over zijn schouder, maar een weloverwogen draai – schouder schuin in het gangpad, houding rechtop, beheerst. De jongen staarde wezenloos naar zijn schoenen. Zijn benen zwaaiden met een onschuldig ritme, alsof hij zich niet eens bewust was van wat hij deed.