De volgende momenten was het zalig stil. En toen – weer een schop. Stevig. Recht in het midden van zijn rug. Daniel deinsde terug. Het was niet alleen de klap, het was de zekerheid die ermee gepaard ging. De jongen had hem begrepen. Hij was niet te jong. Hij was niet in de war. Het kon hem gewoon niets schelen.
En de moeder? Ze had nog steeds niet opgekeken. Daniel draaide zich weer om en richtte zich nu rechtstreeks tot haar. “Neem me niet kwalijk,” zei hij, terwijl hij zijn stem laag en afgemeten hield. “Ik heb uw zoon nu al twee keer gevraagd om niet meer tegen mijn stoel te schoppen. Kunt u hem vragen te stoppen?” De moeder knipperde met haar ogen alsof ze uit een droom was gestapt.