“Wow. Oké. Weet je wat? Misschien moet je gewoon een beetje ontspannen. Het is een trein, geen kuuroord.” Ze trok haar oortelefoon weer in en draaide zich om, al klaar met het gesprek. Daniel zat verstijfd, de hitte steeg op achter zijn oren.
De schaamte kwam snel en genadeloos – niet omdat hij te heftig had gereageerd, maar omdat zij het zo had laten lijken. En nu… Nu kwamen de blikken. Hij voelde ze als schijnwerpers op zijn rug – eerst onopvallend, toen één voor één: een man die over de bovenkant van zijn boek gluurde, een vrouw twee rijen verderop die pauzeerde halverwege haar toetsaanslag.