Zijn polsslag klopte heet in zijn oren. Een blos van schaamte kroop in zijn nek – niet omdat hij de controle had verloren, maar omdat iemand weer eens had besloten dat zijn ongemak niet de moeite waard was. En nu kon hij het voelen – de subtiele verschuiving in de koets.
Mensen die staarden. Stille, zijdelingse blikken vanachter boeken en laptops. Niemand zei iets, maar hij wist dat zijn stem de ruimte had doorbroken en dat hij nu deel uitmaakte van de scène. De jongen die iets zei. De jongen die dingen ongemakkelijk maakte.