Tot voor kort had het gewerkt. Maar toen kwam het nieuwe leiderschap, de ontslagen, de absurde doelstellingen. Plotseling had elk account een wonder nodig en elke klant wilde meer voor minder. De afgelopen drie weken was Daniel in en uit vergaderingen geweest om te proberen een zinkende campagne bij elkaar te houden die niemand anders leek te kunnen of willen repareren.
Hij was al dagen niet thuis geweest. Zijn inbox zat nog vol. Zijn ogen waren bloeddoorlopen. En vandaag, eindelijk, had hij maar één doel: op de sneltrein van 11.12 uur stappen, bij het raam gaan zitten en even verdwijnen. Hij had extra betaald. Dat was belangrijk.