Ze staarde er vol ongeloof naar en toen terug naar Daniel, met zijn ogen wijd en woedend. Daniel draaide zich om en keek verbijsterd maar kalm. “Het spijt me,” zei hij, bezorgd veinzend. “Ik schrok van die trap daarnet. Ik verloor mijn grip.” Hij keek naar de jongen, die midden in zijn zwaai was bevroren. “Het is echt moeilijk om je aan dingen vast te houden als je stoel steeds naar voren schokt.”
De moeder opende haar mond, een weerwoord vormend. Maar toen kwam het geluid dat ze niet had verwacht. Het gefluister. Eerst zacht, als een briesje onder de spanning. Een vrouw aan de andere kant van het gangpad leunde naar haar man toe. “Eerlijk, ik heb het zien gebeuren. De arme man wordt non-stop geschopt.”