Iemand achter hen: “Er is een reden waarom ze dit de stille auto noemen.” Een andere stem, laag maar duidelijk: “Ze liet hem gewoon zo doorgaan.” De blik van de moeder haperde. Ze keek om zich heen. Gezichten hadden zich omgedraaid. Niet allemaal, maar genoeg. Niemand keek haar rechtstreeks aan, maar ze voelde het gewicht ervan – de stilte, het oordeel, de stille veroordeling in elke blik.
Ze sloeg haar ogen neer. Toen keek ze naar haar zoon. Haar uitdrukking verhardde. “Kijk wat je gedaan hebt,” siste ze onder haar adem. De jongen kronkelde. “Het was maar water…” “Gewoon water?” snauwde ze. “Je hebt me voor schut gezet. Je schopt al een uur tegen de stoel van die man. Ik zei dat je stil moest zitten. Maar nee…”