Hij begon te zeuren, zijn stem hoog en gekwetst. “Ik wilde niet…” “Genoeg,” zei ze scherp, hem afsnijdend. “Je hebt al genoeg gedaan.” Ze bukte zich, pakte haar telefoon en inspecteerde het scherm. Een lange diagonale barst scheurde over het glas als een stille beschuldiging. Haar kaak verstrakte.
De moeder leunde zwaar achterover en veegde met een servet over haar blouse. Ze keek niet meer op. De jongen zweeg. Zijn benen hingen onbeweeglijk, zijn gympen onder de zitting weggestopt alsof ze niet van hem waren. Daniel verkneukelde zich niet. Hij draaide zich niet weer om.