De jongen keek op naar Daniel – een flikkering van schuld in zijn uitdrukking. Zijn voeten bleven aan de grond gekleefd. Daniel gaf hem een knikje. Meer niet. Op het perron was de lucht kouder dan verwacht. Knisperend. Fris. Een welkome afwisseling van de gerecyclede treinlucht.
Daniel liep een paar passen, gooide zijn tas over één schouder en pauzeerde bij een steunpilaar om de passagiers om zich heen te laten bewegen. Hij keek omhoog naar het brede plafond van het station. De ijzeren bogen. De dakramen. En toen, eindelijk, glimlachte hij. Het was geen grote glimlach. Niet zelfvoldaan. Niet wraakzuchtig.