Toen hij twee weken geleden het ticket boekte, twijfelde hij geen moment. Het was meer dan hij gewoonlijk aan treinreizen uitgaf, maar dit ging niet om geld. Het ging om stilte. Hij koos specifiek voor de stilste wagon, een gereserveerde stoel met een breed raam en extra beenruimte. Een kleine bubbel van rust, alleen voor hem.
Geen telefoontjes. Geen huilende baby’s. Geen harde muziek. Alleen het gezoem van de sporen, de waas van bomen en misschien – als de treingoden hem gunstig gezind waren – een fatsoenlijke kop koffie uit de caféwagon. Daar had hij meer behoefte aan dan hij wilde toegeven.