Een kleine plof tegen de rugleuning van zijn stoel. Niet hard. Niet eens hard. Gewoon… daar. Als een klap die daar helemaal niet hoorde te zijn. Hij bevroor. Wachtte. Was dat… Nog een tik. Harder deze keer. Een schok die zijn ruggengraat deed trillen. Daniel opende zijn ogen en ging rechtop zitten. Langzaam, weloverwogen, draaide hij zich om en keek achter zich.
Daar zat een klein jongetje, met zijn korte beentjes niet helemaal tot aan de grond. Zijn gympen zwaaiden vrij rond in de smalle ruimte tussen zijn stoel en die van Daniël. Bij elke sprong sloegen de zolen tegen de rugleuning van Daniels stoel als een metronoom met slechte bedoelingen.