De vrouw van Aiden verhuisde de volgende dag. De buren zeiden dat ze niet veel had meegenomen, alleen twee koffers en een fotoalbum met ezelsoren. Ze reageerde nooit op Maya’s bericht. Dat was niet erg. Sommige wonden hoefden niet opengereten te worden. Sommige excuses waren niet nodig.
Maya nam haar tijd. Ze rustte meer. Trainde minder. Langzaam vond ze weer een ritme. Haar lichaam was nu anders – getekend, onvoorspelbaar – maar haar wil was intact. Op een middag vouwde ze haar schoenen, liep naar de atletiekbaan en rende één rondje. Eentje maar. Het was niet veel. Maar het was van haar.