Het was het soort middag dat te perfect voelde om in twijfel te trekken: een heldere hemel, een warme zon en een zacht briesje dat de geur van gemaaid gras door de open terrasdeur droeg. Lisa zat op de achtertrap, thee in haar hand, haar ogen half dichtgeknepen terwijl ze toekeek hoe Nina door het wilde veldje madeliefjes bij het hek tuimelde. Het witte vachtje van de kitten glinsterde in het zonlicht, haar belletje rinkelde zachtjes toen ze op een blaadje sprong dat door de wind dwarrelde.
Lisa keek even neer op haar telefoon. Eén nieuw bericht. Ze was nog niet klaar met lezen voordat er iets in de lucht veranderde. Het voelde subtiel, verkeerd. Het briesje ging liggen. De bomen ritselden scherp. Lisa tilde haar hoofd op. De tuin was stil. Te stil. Ze ging langzaam staan, scande het gras, de bloembedden, de plek onder de boom waar Nina een paar seconden geleden nog had gestaan.
“Nina?” riep ze, eerst zachtjes. Geen antwoord. Ze deed een stap naar voren. “Lieverd?” De stilte drong zich op. Een vaag geritsel in de borstel trok haar aandacht, alsof er iets tegen een tak streek, maar er kwam niets uit. Geen belletje. Geen kreet. Geen wit waasje dat weer in beeld kwam. De ruimte waar Nina net was geweest was nu gewoon… leeg.