“Bedankt,” zei Lisa, verrast door hoe schor haar stem klonk. Het meisje aarzelde. “Ik hoop dat je haar vindt. Ze zag er lief uit.” Lisa antwoordde: “Dat was ze ook.” Was. Lisa haatte het hoe gemakkelijk de verleden tijd haar ontglipte. Op de vijfde dag, net toen Lisa de mogelijkheid begon te accepteren dat Nina misschien nooit meer terug zou komen, ging haar deurbel.
Het was een man die ze niet goed kende, Kevin, die in het volgende blok woonde, altijd een korte broek droeg en mank liep. Hij zag er grimmig uit. “Ben je nog steeds op zoek naar je kat?” vroeg hij. Lisa’s hart stotterde. “Ja.” Hij ademde uit en krabde aan zijn kin.