Daarna liep hij langzaam langs het hek, veegde bladeren opzij met een stok en mompelde dingen in zichzelf. “De sporen zijn een paar dagen oud,” zei hij. “Maar er zijn er meer dan één. Het lijkt op een goed gebruikt pad.” “Gebruikt door wat?”
“Iets met kracht. Diepe tred. Gewicht laag bij de grond. Ja. Een grote kat.” Hij pauzeerde en keek omhoog naar de bomen. “Hij beweegt tussen de werven. Loopt langs de rand van menselijke ruimtes. Het is niet jagen, niet echt, het is ontvoeren.” Lisa huiverde. “Waarom?”