“Hetzelfde dier,” zei hij rustig. “Het komt regelmatig langs.” Lisa slikte moeilijk. Hij gebaarde dat ze dichtbij moest blijven. “Laten we in beweging blijven. Blijf alert.” Naarmate ze dieper liepen, werd de lucht koeler. Het gezoem van het stadsleven vervaagde en werd vervangen door het geritsel van takken en af en toe het gekras van een vogel boven hen.
Elk geluid voelde uitvergroot, alsof het bos zelf luisterde. Kijken. Lisa deinsde terug voor een eekhoorn die door de dode bladeren kroop. Haar laarzen knarsten te luid. Elk knappend takje onder haar voeten voelde aan alsof het iets uit de bomen kon lokken.