Ze wachtten nog een minuut voordat ze verder gingen. Caleb liep voorop, laag gebogen. Elke stap was langzaam, weloverwogen. Ze kropen langs de rand van de geul, hun ogen open houdend voor beweging. Het pad kronkelde achter een muur van met mos bedekte stenen. Toen zagen ze het.
Een holte in de aarde. Natuurlijk, maar ingesleten. In het midden, genesteld in een bed van bladeren en droge varens, lag de bergleeuw opgekruld, niet alleen. Ernaast, dicht tegen hem aan, lagen twee kittens. Lisa snakte naar adem. Nina was er een. De andere was donkergrijs met tabby strepen. Dat moest Kevin’s dochters kitten zijn geweest. Beiden waren levend, alert, maar zichtbaar stil. Niet aan het spelen.