Niet bang, gewoon… ingetogen. De bergleeuw was niet op hen aan het jagen. Hij hield ze. Alsof het haar welpen waren. Caleb fluisterde: “Dit is… onverwacht.” Lisa draaide zich naar hem om. “Wat gebeurt er?” Hij staarde voor zich uit, zijn ogen wijd open. “Ze rouwt. Waarschijnlijk heeft ze haar eigen nest verloren. En iets als instinct, trauma, gekte – ik weet het niet – heeft haar deze twee laten nemen.”
Lisa keek nog eens. De leeuw hield hen niet vast of bedreigde hen niet. Ze rustte naast hen en ademde langzaam. Haar staart zwiepte beschermend toen er vlakbij een vogel krijste. “Ik denk,” zei Caleb langzaam, “dat ze denkt dat ze van haar zijn.”