“Dan bedenken we iets anders. Maar nu naar binnen stormen is zelfmoord.” Lisa knikte, hoewel haar handen niet ophielden met trillen. Elk deel van haar schreeuwde om te handelen. Maar Nina ademde. Haar kitten leefde. Dat moest genoeg zijn, voor nu. Meer dan een uur lang keken ze vanuit hun dekking toe.
De leeuw ging nooit ver weg. Ze rekte zich een keer uit, stond op en cirkelde langzaam over de open plek. Haar bewegingen waren zwaar, weloverwogen, als een wachter die iets kostbaars bewaakt. Toen stopte ze. Haar hoofd draaide, niet willekeurig, niet aftastend.