Ze keek hen recht aan. Lisa verstijfde, haar adem stokte in haar keel. De gouden ogen van de leeuw richtten zich op de bomen en vervolgens op hen met een griezelige stilte, alsof ze door de bladeren heen keek, door de stilte, door alles heen. Haar oren spitsten zich een keer. Haar pupillen vernauwden zich.
Caleb vloekte onder zijn adem. “Ze weet dat we hier zijn.” Lisa’s huid werd koud. “Wat?” “Ze raadt het niet. Ze houdt ons in de gaten.” De leeuw bewoog niet. Nog niet. Maar haar staart zwiepte, laag en langzaam. Een waarschuwing. Nina verschoof in de holte, maar de leeuw keek niet naar beneden. Haar blik bleef op de bomen gericht. Op hen.