Ze keek niet achterom. Dat kon ze niet. Ze wist niet waar Caleb was. Of hij veilig was. Of de leeuw was omgedraaid. Maar ze rende alsof haar leven ervan afhing. Omdat dat zo was. Ze barstte door de boomgrens, haar voeten sloegen tegen het vertrouwde stukje gras achter Kevins huis.
Haar knieën begaven het. Hijgend zakte ze op de grond, de kittens nog steeds stevig in haar armen. Mensen haastten zich van de veranda. Lisa staarde naar de boomgrens, haar longen klapperden nog steeds, haar hart bonkte harder dan de stemmen om haar heen. De wereld draaide door.