Ze krulde zich naast Lisa terwijl ze las, duwde tegen haar kin tijdens werkgesprekken of joeg zonnestralen over het hardhout. Lisa had zich niet gerealiseerd hoe eenzaam ze was geweest tot Nina de ruimte vulde. De kitten gaf niets om haar verleden. Over de scheiding, of de lange dagen waarop Lisa de wil niet kon opbrengen om meer te doen dan met haar koffie te zitten en uit het raam te staren.
Nina wilde alleen een warme schoot en af en toe wat aandacht. Het was genoeg. Soms betrapte Lisa zichzelf erop dat ze de dag hardop vertelde: “Wat vind je van deze restjes?” of “Ik zou eigenlijk de wasruimte moeten opruimen, maar je ziet er te comfortabel uit.” Ze vond het niet eens gek om te doen. Door met Nina te praten voelde ze zich verankerd, alsof ze niet meer afdreef.