Lisa glimlachte. “Ga niet te ver weg,” mompelde ze uit gewoonte. Een briesje ritselde door de bomen. Lisa draaide zich om om haar telefoon van de tafel te pakken, gewoon om de tijd te controleren. En toen… stilte. Geen miauw. Geen schrapende pootstappen over de patio. Geen gerinkel van het belletje dat Lisa losjes rond Nina’s halsband had gebonden.
Alleen de wind die lui door de takken bewoog. Ze fronste en stapte naar voren. “Nina?” Geen antwoord. Ze liep naar de rand van het gras. De tuin liep langzaam af naar een dunne rij struiken die haar terrein scheidde van het onverzorgde perceel van de buren. “Nina!” riep ze opnieuw, luider dit keer. Nog steeds niets. Lisa hurkte. “Lieverd?”