Ze klikte met haar tong. Ze wachtte. Een zwak geritsel antwoordde ergens in de borstel. Toen weer stil. Lisa bleef roerloos staan en spitste haar oren. Het had een eekhoorn kunnen zijn. Of de wind. Of iets anders. Ze riep nog een keer en liep over de lengte van het hek, gluurde onder struiken, achter bloempotten, zelfs in de boom.
Maar de tuin was veranderd in een stilstaande foto. Te stil. Te leeg. En opeens was Nina weg. Lisa raakte niet in paniek. Katten verdwenen de hele tijd. Ze glipten in schuurtjes, onder veranda’s, achter struiken. Ze krulden zich op en dutten op plaatsen waar je nooit zou denken om te kijken. Dat zei ze tegen zichzelf toen ze voor de tweede keer over het erf liep, en daarna voor de derde keer.