Maar bij elk rondje werd haar stem een beetje strakker. Tegen de middag had Lisa elke hoek van haar terrein gecontroleerd, op de deuren van de buren geklopt en onder haar terras gekropen, haar knieën schrapend tegen grind en vochtige bladeren. Geen Nina. Zelfs geen spoor. Geen gerinkel van haar halsband, geen plukje vacht, geen enkele pootafdruk in de modder bij de tuin.
Het ergste was de stilte. Als er een worsteling was geweest, een geluid, iets, dan had Lisa misschien kunnen reageren. Maar er was niets geweest. Geen schreeuw, geen gil, zelfs geen verstoord bloembed. Alleen een briesje en het geluid van haar eigen hartslag in haar oren. Die nacht sliep ze nauwelijks. De achterdeur stond op een kier, een schaal met eten stond buiten.